Maand: april 2021

Dit kwam ik tegen van mijzelf toen ik aan het opruimen was. Een spreekbeurt en een documentatie werkboekje van de basisschool over Sigmund Freud. Best opvallend in groep 7/8…. Hoezo roeping?! Ik vond het als kind altijd al fascinerend hoe mensen zich gedroegen. Ik vond het ook belangrijk om op te komen voor andere kinderen. Zo was ik in de brugklas gepromoveerd tot vertrouwensleerling en zette ik mij in een pestvrije school. Jeetje als ik er over nadenk zit er al mijn hele leven ‘een helper’ in mij en nog steeds. Gelukkig.

Maar wat er ook in mij zit is die criticus. Want met het lezen van iets waar ik enerzijds trots op ben (fascinatie voor Freud op je 11e) riep die criticus ook meteen weer diezelfde oude schaamte op. Want ik maakte soms spelfouten of ik vergiste mij in woorden (wie niet?). En mijn innerlijke criticus houdt daar niet van én gaat dan los. Maar wist je dat je meer ruimte ervaart als je die criticus er gewoon laat zijn? Hem opmerkt, aanhoort én dan kiest wat je daarmee wilt (of niet)? En dat als je hem een stoel geeft en hij er gewoon mag zijn dat het geschreeuw in je hoofd wat minder wordt? Je criticus wil jou ergens voor behoeden of beschermen en het is heel gaaf om te ontdekken wat dat is!

In mijn speelse en belevingsgerichte manier van coachen doe ik vaak oefeningen vanuit de helicopterview. Met als doel om op een andere manier naar jezelf te kijken. Hoe kijk jij naar jezelf vanaf een afstandje? Hoe zie jij jezelf vanuit een opstelling die je hebt neergezet over jezelf? Wat raakt je als je naar jezelf kijkt? En wat zou jij anders willen qua jouw manier van reageren vanuit je automatische piloot? Dit levert altijd mooie gesprekken en/of confronterende inzichten op. De coachee staat dan vaak naast mij op het bankje. In eerste instantie altijd een beetje huiverig. Mag ik daar wel op staan? Waarop ik vraag, wie in jou vraagt dat nu? #zelfinzicht #zelfkennis #zelfreflectie #zelfontwikkeling

Mijn oma zei altijd: “Tamara, een mens lijdt het meest aan het lijden wat hij vreest”. Ik snapte er toen helemaal niets van (want wijsheid komt met de jaren), maar “O” wat had zij gelijk.

Dagelijks spreek ik coachees die zichzelf helemaal kunnen verliezen in zorgen over eventuele gebeurtenissen. Zij maken zich druk als hen iets spannends te wachten staat. Ze piekeren, slapen slecht en kunnen niet overweg met dat zenuwachtige gevoel in hun lijf. En wat blijkt als ik hen de keer erop weer spreek? Achteraf viel het allemaal mee!

Dat praatje dat je moest houden pakte best aardig uit en het moeilijke gesprek luchtte vooral op. We maken ons van tevoren veelal drukker dan dan de praktijk rechtvaardigt. En als het slechter uitpakt dan gedacht is dat meestal ook niet zo vreselijk. Je bent misschien verdrietig, teleurgesteld of je schaamt je. En wat blijkt. Dat gaat ook weer over. Je gaat weer verder. Gebeurtenissen zijn zelden zo erg als we van te voren inschatten.

Dus neem dit mee als je vandaar jezelf weer opvreet of verdwijnt in je eigen gedachten.