Dit kwam ik tegen van mijzelf toen ik aan het opruimen was. Een spreekbeurt en een documentatie werkboekje van de basisschool over Sigmund Freud. Best opvallend in groep 7/8…. Hoezo roeping?! Ik vond het als kind altijd al fascinerend hoe mensen zich gedroegen. Ik vond het ook belangrijk om op te komen voor andere kinderen. Zo was ik in de brugklas gepromoveerd tot vertrouwensleerling en zette ik mij in een pestvrije school. Jeetje als ik er over nadenk zit er al mijn hele leven ‘een helper’ in mij en nog steeds. Gelukkig.
Maar wat er ook in mij zit is die criticus. Want met het lezen van iets waar ik enerzijds trots op ben (fascinatie voor Freud op je 11e) riep die criticus ook meteen weer diezelfde oude schaamte op. Want ik maakte soms spelfouten of ik vergiste mij in woorden (wie niet?). En mijn innerlijke criticus houdt daar niet van én gaat dan los. Maar wist je dat je meer ruimte ervaart als je die criticus er gewoon laat zijn? Hem opmerkt, aanhoort én dan kiest wat je daarmee wilt (of niet)? En dat als je hem een stoel geeft en hij er gewoon mag zijn dat het geschreeuw in je hoofd wat minder wordt? Je criticus wil jou ergens voor behoeden of beschermen en het is heel gaaf om te ontdekken wat dat is!
