Mijn oma zei altijd: “Tamara, een mens lijdt het meest aan het lijden wat hij vreest”. Ik snapte er toen helemaal niets van (want wijsheid komt met de jaren), maar “O” wat had zij gelijk.
Dagelijks spreek ik coachees die zichzelf helemaal kunnen verliezen in zorgen over eventuele gebeurtenissen. Zij maken zich druk als hen iets spannends te wachten staat. Ze piekeren, slapen slecht en kunnen niet overweg met dat zenuwachtige gevoel in hun lijf. En wat blijkt als ik hen de keer erop weer spreek? Achteraf viel het allemaal mee!
Dat praatje dat je moest houden pakte best aardig uit en het moeilijke gesprek luchtte vooral op. We maken ons van tevoren veelal drukker dan dan de praktijk rechtvaardigt. En als het slechter uitpakt dan gedacht is dat meestal ook niet zo vreselijk. Je bent misschien verdrietig, teleurgesteld of je schaamt je. En wat blijkt. Dat gaat ook weer over. Je gaat weer verder. Gebeurtenissen zijn zelden zo erg als we van te voren inschatten.
Dus neem dit mee als je vandaar jezelf weer opvreet of verdwijnt in je eigen gedachten.
